Fotki naszych pociech (zwierzaków)

Valhalla

Szczerze mówiąc to nie wiem ile on ma! Bo go znalazłam, ale nie więcej niz rok, myślę Smile

Ma słodziuśne wąsy, wszystkie białe ^^ A na dodatek ciągle się chce bawić Smile

Zibi

edit

Siren

Zibi

edit

Zibi

Edit

kaska_tarja

@Zibi
Czarne dachowce są najlepsze Smile

Sama mam 2 takie futrzaki w domu ;P

Koty norweskie uwielbiam. Ale strasznie dużo czasu na pielęgnacje trzeba im poświęcać.

Aune

No to tylko Wam pozazdrościć! Nigdy nie miałam czarnego kota. Zawsze jakieś łaciate, biało-czarne przeważnie albo takie pręgatki. No i głównie kotki, bo trzymają się domu. Jedna miała takie fajne małe "gargamelki". Okropnie brzydkie, ale bardzo mądre i przylepne kociaki. Dlaczego "gargamelki"? Ano nazwa stąd, że były białe, tylko na łebkach miały przy uszach czarne łaty. Skojarzenia z Gargamelem nasuwały się same Mr. Green

Dawne to jednak czasy. Przez moje ręce przewinęło się mnóstwo kociąt, ale czarnego nigdy nie miałam. Kto wie, może w tym roku takiego znajdę...

A norweskie są rzeczywiście bardzo drogie, no i wymagają dużo uwagi. Hmmm... nie wiadomo co mi pisane, ale jeśli zostanę starą panną, to sobie na pocieszenie kupię takiego kota do towarzystwa. Zaoszczędzę na niego Smile

Zibi

Edit

Aune

Piękny! A jaki wyelegantowany, na błysk Smile

A ja kiedyś miałam takiego kociaka co miał na pyszczku taką małą czarną plamkę, zupełnie jak pieprzyk. Strasznie fajnie to wyglądało. Taki mały przystojniacha był z niego. Gdzieś mam nawet zdjęcie w domu. Jak znajdę, to zamieszczę.
Tak w ogóle to zawsze lubiłam nadawać kociakom różne imiona. Albo postaci z jakiś telenowel albo postaci z książek. Jest taka norweska książkowa saga "Ludzie Lodu" i sporo fajnych imion tam było. Te które mi się najbardziej podobały nadawałam kotom Smile

Dymuś

A ja mam od 3 tygodni nowego pieska Very Happy

Dziesięciomiesięczny husky.
Mój wujek kiedyś przyjechał z Częstochowy z tym psem i powiedział "zaopiekujcie się nim"... Ehm... Powiem szczerze. Jest bardzo ciężko, zajmują się nim dwie rodziny i jest nieusłuchany, upierdliwy i czasami mam go dość. Ale gdy go poraz pierwszy zobaczyłam i gdy się ze mną przywitał to było urocze. Podeszłam do niego a ten na dwie łapy staje i do mnie się tuli jak człowiek. No i od pierwszego spotkania z Dukatem (bo tam się wabi), za każdym razem gdy mnie widzi, gdy idę z nim na spacer, zawsze się ze mną tak wita. Dziś o mało mojego brata nie zrzucił na ziemie, jak biegł do mnie Razz

[link widoczny dla zalogowanych] oto Dukat. Raz nam tylko uciekł, ale wrócił. Za to jaką balangę zrobił na wsi. Zagryzł dwie kury w tym jednego koguta i postraszył sobą sąsiadów Very Happy

Gdy wrócił dostał niezły opieprz od wujka. No i takiego mamy pieska do wychowania.

Zibi

Edit

Aune

Dymuś, bardzo fajny ten Twój Dukat. Ładnie się do zdjęcia uśmiechnął Smile

No a że zagryzł drób... coż... chwała mu za to! Pies godny pani słuchającej metalu Mr. Green

Dymuś

Uśmiechnął? Oczy te piękne przymrużył jak by naćpany był Mr. Green

A język wystawił, bo akurat odpoczywał po bieganiu.
I niestety Dukat słucha do czasu. Jak idziemy z nim na "spacer" to jego wszystko jest. Biegnie przed siebie, nie zważa na pana. Najgorzej jak zobaczy sarny, nie wie co ze sobą zrobić, poleciał by za nimi, ale smycz i pan nie puści Smile

Nieusłuchany jest. Trzeba go trenować. Jak na razie umie podawać łapę Very Happy

Aune

Na szkolenie go dać, choć pewnie za późno, bo już za stary.

Piszesz o sarnach. Ochhh... to pewnie w jakimś fajnym miejscu mieszkasz, co? Gdzieś koło lasu?

Dymuś

@Aune mieszkam na wsi. Nie mieszkam obok lasu. Tylko na niezłym zadupiu Very Happy

Ale bardzo kocham to miejsce, jest cudowne w każdej porze roku.
Z psem wychodzimy w pola, gdzie nie ma żadnego domu, ani drogi. Jest cisza i bardzo ładne widoczki. No i właśnie tam biegają sarny, list, kuropatwy i te inne dzikie zwierzaki. No więc jak Dukat zobaczy któregoś z nich to chce go roznieść. A trudno jest go utrzymać wtedy. Niesamowicie dużo ma siły.

A na szkolenie owszem musimy go wysłać, póki jest jeszcze młody. Ma 10 miesięcy. Jeszcze nie jest za stary Smile

Aune

Oj tam zaraz "zadupie"! Dymuś, to Twoja mała Ojczyzna. Dobrze, że ją kochasz. W dużym mieście wcale nie tak dobrze. Ja aktualnie pomieszkuję w Toruniu, ale pochodzę z niedużego miasta. Ale jakbym miała wybrać sobie miejsce do życia, to najlepiej jakiś domek koło lasu. Kontaktu z przyrodą nic nie zastąpi. No i łatwiej jest wtedy hodować zwierzęta, bo są też szczęśliwsze, gdy mają przestrzeń i spokój.

Marcin

Dymuś

@Aune no dokładnie. Dlatego ja się cieszę, ze mieszkam na wsi. Mam kiciusia i psa. Jak kiedyś zobaczyłam w mieście jak dziewczynka prowadziła kota na smyczy, to mi tak się żal kociaka zrobiło, ten chciał się wyrwać i iść swoją drogą, a dziewczynka prowadzi tego kota na smyczy, by jemu nic się nie stało. Biedne są takie zwierzęta. Mój kot robi co mu się żywnie podoba. Jeśli chce wejść do domu, to skurczybyk sam umie sobie otworzyć drzwi (zamknąć za sobą już nie umie Smile

). Chodzi gdzie mu się podoba i zawsze wraca. Więc wolna amerykanka. Dukata już na smyczy trzeba trzymać, bo husky lubią uciekać.

Aune

No Marcin, zaskakujesz! Masz zatem miejsce na ziemi jak marzenie. I łabędzie... Black Swan? Smile

Dymuś, a tu u mnie w Toruniu jest z kolei zatrzęsienie psów i ich właścicieli. Rano i wieczorem to na ulicach łazi tego mnóstwo. Jak jeszcze na pierwszym roku studiów mieszkałam w wysokim bloku, to jeden smród się niósł po klatkach schodowych. Jestem ogólnie przeciwko trzymaniu zwierząt w blokach w małych mieszkaniach. Jeszcze co inego jak piesek jest mały, ale sobie wyobraź owczarka niemieckiego w dwupokojowym mieszkaniu + małżeństwo z bobasem... no to już lekka przesada. I ludzie sobie krzywdę robią i zwierzętom jest źle.
Ja mieszkam na stałe w domu jednorodzinnym. Szklarnię mam, przy szklarni stoi buda a w budzie dwa psy. Owczarek niemiecki - Sharon, i sznaucer średniej wielkości - Fryga. Te małe jest zadziorne, a duże ma anielską cierpliwość Smile

No i tylko kota mi brakuje. Ale wakacje już niedługo. O tej porze kotki są już w ciąży, także jak wrócę do domu, to się rozglądnę za kotem.

Marcin