Dzieciństwo

Zibi

Edit

kaska_tarja

Moje dzieciństwo... Hymm... Skończyło się dopiero w tego, gdy związałam sie na stałe z chłopakiem.

Z czym je kojarzę? Chyba najbardziej z tym, że zawsze miałam w łóżku jakiegoś pluszaka z którym spałam. Uwielbiałam sie do nich przytulać.

I dalej mam moją kolekcję 170kilku pluszaków :D

Katarzyna

Mam pluszaki, ale się nimi nie bawię. Mimo że nawet w ogóle na nie nie patrzę, to szkoda mi ich wyrzucać lub oddać komuś. Wiążą się z nimi miłe wspomnienia Smile

kaska_tarja

Dokładnie

Mimo, że pluszaczki mam pochowane w skrzyniach to żal mi ich wyrzucać.

Even

Ja też mam pluszaki. Choć nie tyle co kiedyś.
Niektóre oddałam do małego sąsiada, te uwielbiane, zostały. Smile

Cameloth

Ja w wieku 5 lat wypalilem ojcu cala paczke marlboro bo w przedszkolu mowili, ze to niezdrowo i chcialem uratowac tate przed rakiem, mialem niezly opiernicz.

Katarzyna

@Cameloth: Hahaha, niezłe pomysły wtedy miałeś :D Ja na szczęście takich dziwnych nie miałam, choć pamiętam, jak chyba miałam z 6 lat, albo 5 i tata szukał siekierki do rąbania drewna. Mama wieszała pranie, a ja znalazłam tę siekierkę w komórce i postanowiłam zanieść ją tacie. Jeej, jak mama się wtedy na mnie wydarła Mr. Green

Do dzisiaj to pamiętam, każdy szczegół Wink

To było mocne przeżycie. Aż teraz jest mi głupio, jak sobie o tym pomyślę.

Hrabina Gruźlica

Katarzyna: To ty jesteś najbardziej true z nas wszystkich, już jako dzieciak biegałaś z siekierą Very Happy

Eyou

@Katarzyna, hehe Wink

Dałaś czadu!! :D
Ja pamiętam jak byłam mała to wszędzie się chowałam :D
Jak ostatnio oglądałam swoje zdjęcia, to myślałam, że się zajdę ze śmiechu Smile

Even

Pamietam, że w wieku lat 4 byłam w kościele. Wszyscy pochylali głowy do modlitwy i wydawali się tacy smutni, tak więc ja zaczęłam na głos spiewać piosenkę o baloniku, żeby ich rozweselić :D.

Manowar

@Even rozbawiłaś mnie tym do łez Mr. Green

Even

Hehe, a potem mama niewdzięcznica na mnie nawrzeszczała za to :D !

Manowar

No to nie ładnie postąpiła Twoja mama, przecież Ty chciałaś rozweselic ludzi. Mr. Green

Aune

Temat padł. Trza zrobić reanimkę.

Na temat dzieciństwa mogłabym pisać i pisać, a to oznaka, że się naprawdę starzeję Smile

Wspomnienia mam dobre, no poza różnymi sytuacjami gdy dostawałam lanie. Acz nie mam o to pretensji do rodziców, bo były to zabiegi bardzo wychowawcze. A jak poprawiały krążenie...! Mr. Green

Moje dzieciństwo miało swoje takie okresy. Do 7 roku życia mieszkałam w bloku na 6 piętrze i miałam fajną kumpelę co mieszkała dosłownie drzwi w drzwi, jak to się mówi. Wariowałyśmy obie. Ona miała babcię w Stanach, która przysyłała jej różne fajne zabawki, czego oczywiście jej z lekka zazdrościłam. Pamiętam, że bawiłyśmy się w namiot pod stołem, zbierałyśmy historyjki z gumy Donald, ubierałyśmy spódniczki tzw. lambadówy i marzyłyśmy o zakupach w Peweksie, gdzie były lalki Barbie Smile

Potem się przeprowadziliśmy do innego bloku, ale tam już nie było tak fajnie, bo raczej nie miałam dobrych koleżanek i siedziałam w domu. Poza tym mam też sporo niemiłych wspomnień, jak mnie taki gówniarz gonił po osiedlu i strzelał do mnie z procy... szkłem! Na szczęście zachrzaniałam szybko na moim trzykołowym rowerku, więc w końcu sobie darował. Ogólnie jednak dzieciaki były mało tolerancyjne. Nigdy nie zapomnę jak takie dwie dziewczyny wspinały się po ścianie pod moim oknem (mieszkałam na parterze) a ja z moją siostrą cioteczną plułyśmy na nie z góry. I to przy piosenkach Queen! Mr. Green

Kolejny okres dzieciństwa to z kolei przebywanie w sanatorium w Zakopanem. Wtedy to się nazywało sanatorium, teraz jest to już poważna klinika rehabilitacji i ortopedii, gdzie leczą się i młodzi i starzy. A wygląda tak ---> [link widoczny dla zalogowanych] Także można rzec, że mieszkałam w pałacu Smile

Wspomnienia stamtąd mam bardzo miłe (poza takimi drobiazgami jak rehabilitacja czy operacje, ale to szczególik). Zupełnie jakbym była na koloniach. Dzieciaków mnóstwo a więc mnóstwo frajdy. Czasami też i kłótni. Przy okazji uczyłam się samodzielności i trudnej sztuki dogadywania się z innymi. To był bardzo szczęśliwy okres w moim życiu. Pragnęłam nawet zostać lekarzem, bo po takiej nieustannej obserwacji różnych schorzeń, zabiegów, pracy pielegniarek i lekarzy, sprzętu i wyposażenia w dyżurkach i innych ciekawych miejscach, stwierdziłam, że takie doświadczenie jest całkiem niezłą podstawą do podjęcia studiów medycznych zaraz po maturze. Idea jednak upadła bardzo szybko, bo mój zapał ostudziła pani od biologii w liceum. Biologia była koszmarem i powiedziałam sobie... nigdy więcej! Marzenia o medycynie szybko wywietrzały mi z głowy.
W międzyczasie przeprowadziliśmy się do domu jednorodzinnego, po śmierci dziadka (babcia zamieszkała w kawalerce w Białymstoku). I tak sobie mieszkam tu do dzisiaj. No i naturalnie w akademiku.
Rodzeństwa nie mam, ale za to siostra mojego taty ma dwóch synów (obecnie jeden ma lat 18, drugi 13), a siostra mamy czwórkę dzieciaków. Widywałam się z nimi często, więc nie było tak źle. Poza tym zawsze lubiłam samotność w swoim pokoju. Jak byłam bardzo mała to gadałam do siebie, śpiewałam piosenki, a nawet nagrywałam własne audycje na starym magnetofonie. Potem przerzuciłam się na twórczość pamiętnikarską.
Dodam, że w dzieciństwie dogadywałam się lepiej z chłopakami co niejednokrotnie owocowało siedzeniem w kącie w przedszkolu za niegrzeczne zachowanie. Denerwowały mnie koleżanki, które siadały w kółeczku i przebierały lalki Barbie. Co za nudy! Vomit

Wolałam więc bawić się z kumplami klockami, samochodami a nawet się bić z nimi! Smile

Ale oczywiście już od małego miałam jednak świadomość, że jestem dziewczynką. Moja pierwsza miłość na śmierć i życie miała na imię Adaś i szalenie mi zaimponowała budowaniem fajnych rzeczy z klocków. A potem to już było tych miłości dozgonnych więcej aż do trzeciej klasy podstawówy, kiedy to stwierdziłam, że żaden chłopak nie jest mnie godny i... zakochałam się śmiertelnie w Paddym z Kelly Family Smile

I to aż na 5 długich lat. Potem w końcu spoważniałam, choć w wieku 16-17 lat przeżywałam okres buntu i byłam bardzo pyskata wobec swojej rodzicielki. Po maturze i wyborze studiów wyrwałam się niejako z domu. Miało to swoje plusy (i nadal ma), ale nic już nie jest takie fajne i łatwe jak wcześniej. Dzieciństwo bezpowrotnie minęło, czego nie raz naprawdę żałuję.

Ashka

Oj dzieciństwo kojarzy mi się z wakacjami i wszystkimi feriami u cioci, w domku w samym środku lasu. Dokazywałam nieźle z moją kuzynką... Pamiętam jak raz bawiłyśmy się cały dzień w rzucani kamieniami w staw leśniczego... Prawie wszystkie ryby pozabijałyśmy - nie było potem wesoło... Innym razem włamałyśmy się w nocy do mieszkania, z którego wyprowadził się jeden z leśników. Okazało się, że miał w piwnicy sporą kolekcję plakatów porno - domalowałyśmy im bieliznę śniegiem w sprayu :D Oczywiście potem ktoś zaczął węszyć, przyjechała policja itp... nie doszli, że to my ale bałyśmy się nieżle...

Black Day

Kiedy miałam 4 latka słuchałam Rammsteina i szpachlowałam auta z tatą w jego firmie-tata mechanik trzy garaże za oknem;)

Dawniej córeczka tatusia, maniak uciekania z domu do sąsiadów na 3kołowym rowerku po dołach, wróżenie z kart, niejedzenie (mam do teraz), mała beksa, zawsze 'wyrośnięta'-kochana żabusia mamusi:P

było pięknie ale nie da się tak całe życie a szkoda